Ты ў сінагозе дзівосаў чакаў,
сьляза зьлятала на бараду сурова.
Аўрааму, Ісаку, Іакаву не без падстаў
сваё ты шчыра выплакаў слова.
Ты ў поце ўсё жыцьцё працаваў,
і плакалі рукі тваі дасьвецьцем,
маўклівы, бледны нам есьці даваў,
у сьценах бедных гаротным дзецям.
Ты спадчыну мне пакінуў -
яшчэ
твой пах не выветрыўся,
цёмнажыла
у рысах маіх твая ўсьмешка цячэ,
твая мне перадалася сіла.
Марк Шагал | пераклад Рыгора Барадуліна |