Там сьет абноўлены,
імкне
адтуль вятрэц на крылах лёгкіх,
там сем'яў блізкіх і далёкіх
згулі вясельлі без мяне.
Я чую радасць галасоў,
зь якой жыцьцё займаюць людзі,
што імі ж вызвалена у гудзе
агнём вінтовак і прамоў.
О, хмара, зьлітуйся ў бядзе
і забяры мяне ў вышыні!
Я чую, доле голас сьыне
званоў,
і дым з дамоў ідзе.
Мой рот сказацьме слова ім.
Мой край,
засыпаны сьнягамі,
пакуль мяне нясе дыханьне,
мая душа
з табой ва ўсім.
Я ў фарбах апяваў цябе,
ці ўпадабаў ты песьню тую?
Мой голас сам сябе ратуе,
як я,
стаміўшыся ў журбе.
Я маляваў да стому воч
тваіх людзей,
лясы,
паляны,
твой твар
твару як апантаны,
благаслаўляю дзень і ноч...
Маўчыш ты, ці хочаш, мая краіна,
каб сэрца маё разламілася мабуць?
Каб ва мне варыўся нясхлынна
агонь,
а табе засталася набыць?
І кроў змроеную табе я
пашлю,
дыханьне маё сьлязою
сьцячэ,
паветра блакітна ўднее,
ляжаць буду ціха вязьнем спакою.
Ты крыўду маеш мая краіна?
Што ў бутлі вада,
я перад табою
адкрыты,
даўно ўжо ты кінула сына
у чуж-чужыну,
надзяліўшы тугою.
Спаць вечна прыб'юся
да роднага схілу,
і попелам
ты мне пасыплеш магілу.
Марк Шагал | пераклад Рыгора Барадуліна |