Жыды! "Хрыстапрадаўцы i прыблуды"!
О, слава вам, ўсебеларускiя Жыды!
Я веру вам, хоць чорнай гразьзю ўсюды
Плюе вам цар i раб, стары i малады.

Нявольникi вы сёньня з намi разам
На беларускай змучанай зямлi,
Дзе чорны зьдзек, пасьвенчаны абразам,
Гняце нас разам, як звяр'ё, ў крутой пятлi.

Вы ўскрэснеце, Жыды, услед за Беларусяй -
Сцяг ваш i нашая паходня будуць жыць,
Хоць наш магiльник кветкай апрануўся,
Хоць згубны мор над намi гiбеляй імжыць!

Калi ў Гiшпаніi ўзбунтаваны людзi
З сваёй краiны выгналi вас напасьмех,
На беларускiм полi вашы грудзi
Навек знайшлi дняваньне, страву i начлег.

Шлi днi. I вас у ланцугi скавалi
Бязбожны каралi i дэспаты-цары.
Адны вас Беларусы шанавалi,
Як блiзкiх родных - да святлейшае пары.

Масква й Варшава аплюлi вам iмя
I ў дзiкай чэрнi ненавiсць збудзiлi к вам,
А Беларусь пад крыльлямi сваiмi
Вас грэла й вашым нянькаю была дзяцям.

Пасля, Жыды, вы зрэклiся народу,
Якi вам шчыра даў багацце i прыпын;
Пайшлi прыдбаць сабе вы чэсць, выгоду
Да сiльных тых, хто даў вам вiсельню i чын!

Раскiданыя гiбнуць па ўсiм сьвеце,
Вы Мэсыi чакаеце, яшчэ, Жыды, -
Тэй Мэсыi ждуць Беларусi дзецi
I з вамi пойдуць, як вы з намi, усе тады.

Ваш ясны светач там, дзе Палестына,
Наш ясны светач - Мацi-Беларусь адна;
Спадзе ланцуг ваш у сляпым загiну,
Спадзе ланцуг наш i зазьяе ўсiм вясна!

Цяпер за вамi слова ў буру гэту:
Пайсьцi цi не з народам нашым да сьвятла?
Пара, Жыды, паны ўсёга сьвету
Сплацiцi доўг, якi вам Беларусь дала!

1919 г.