Рыгоравіч, прыйшла гадзіна, Калі патрэбна адпачыць. Краіна наша ў руінах, Народ бунтуе, не маўчыць. У амбіцыйнасьці прытулку Ты жыў амаль што сем гадоў! Твае штодзённыя пасулы Ня кожны разумець гатоў. Ты ведаеш ужо нямала, Ня можаш большага яшчэ. Але-ж люстэрка абяцала Табе Кардэна і Паршэ. Ты-ж, затрымаўшы пазірк сталы, На ўспрыяцьці пачуцьця, Краіну апрануў у кайданы Свайго няўмыснага жыцьця. Сумленьне? У кожным не ўжывецца. Тым больш у тым, чый рот сьмярдзіць. Ты бачыш? Кроў людзкая льецца! Што - людзям не баліць. І па адзінаму зьнікаюць Усе, хто раіць нешта мог. Пярэчлівых цары караюць, Але-ж караць павінен ты? З уладаю ў твары ў адзіным Ты марыш усё жыцьцё пражыць! Рыгоравіч, прыйшла гадзіна, Калі патрэбна адпачыць! 2001

Што дрэннага ў каханьні да радзімы І пачуцьці балючасьці падзей? Мой родны край, ты быў і ёсьць адзіны! Адзіны гурт радні, сяброў, людзей. Да твару твар - ня можна бачыць твару. Магчыма, кожны шлях не без пакут. Мая краіна, я аб шчасьці мару, Каб жыў у ім твой кожны сьціплы кут. І спадзяюся, што ў замежны вырай Зьляцяць ня ўсе буслы твае. І прыйдзе час, калі ўсьмешкай шчырай Мой край па-беларуску запяе. 2001

Чаму яго нам забіваць? Ён сам памрэ, калі захоча. Яму-бы на зямлі араць, Дык ён у Расею, паўнамоцным. Яму-бы вуду ды вясло, Ды човен сьціплы ў дадатак. Краінай нашай кіраваць У амбіцыях сваіх хаваясь, Але-ж нікога не караць За недахопы ўраджаю! Сябе паводзіць нібы туз Казырны ў кішэнь схаваны. Яго з Расеяю саюз На эмоцыях пабудаваны. Галодны люд з раньня ў чарзе - Гарэлкі хопіць у гастраномах. Дык хто-ж такога не заб'е: Ня ўсе ў прэзыдэнта дома! На вёсцы жонка, сын - у раі (Замежжа гэтак называюць). У зарплату колькі-та даюць, Напіцца гэтага хапае. 1999