Шаноўны спадар рэдактар,

Вялікі дзякуй за публікацыю майго артыкула. Спадзяюся, нашая супраца працягнецца.

Стабільнае выданьне "Беларуса" - вялікае дасягненьне. У зьвязку з газэтаю хачу выказаць колькі думак, але ня ў якасьці Вашага аўтара ці палітычнага актывіста. Як Вы, магчыма, ведаеце, маю пэўны практычны журналісцкі досьвед. Давялося мне весьці й навучальныя праграмы для маладых журналістаў, рэдагаваць кнігу "Дапаможнік беларускага журналіста". Далейшыя развагі - барані Божа, ня спроба павучаць, а зычлівае запрашэньне да разьвіцьця канцэпцы і газэты.

Мая выкладніцкая практыка паказала, што даволі цяжка пераадольваць спадчыну журналістыкі савецкай эпохі, а менавіта - выразна аддзяляць інфармацыю ад інтэрпрэтацыі, кроніку - ад камэнтара й аналізу. Такое адмежаваньне - абавязковае патрабаваньне да сапраўдных дэмакратычных мэдыяў; яна сьведчыць пра павагу да чытача, да ягонае здольнасьці рабіць высновы самому. Пазыцыя газэты выяўляецца ў іншым: у рэдакцыйным артыкуле, у тэкстах калюмністаў, у аналітычных матэрыялах. Навіны-ж мусяць быць бездакорна спраўджаныя з фактычнага гледзішча, а калі ў іх пераказваецца інфармацыя пра нейкі канфлікт, пажадана даваць меркаваньне абодвух бакоў. Тым больш гэта неабходна пры аналізе.

Што да рубрыкі навінаў зь Беларусі ў Вашай газэце, то лягічна было-б, каб у ёй зьяўляліся таксама навіны, падрыхтаваныя прафэсыйна: зь БелаПАН, "Свабоды", "Рацыі", БАРЦ, з партыйных і грамадзкіх рассылак.

Шаную Вашую ахвярную працу, разумеючы, што газэта робіцца на грамадзкіх асновах. Гэтаксама, як працуе тут, у Беларусі, абсалютная бальшыня беларускіх дзеячоў, у тым ліку й кіраўніцтва Фронту. У нашых агульных інтарэсах, у інтарэсах беларускае справы - рост прафэсыяналізму ва ўсім, што мы робім. Зычу "Беларусу" пашырэньня кола чытачоў, аўтараў, тэмаў, а таксама - дабрахвотных памочнікаў.

Не хацелася мне распачынаць падобную тэму, бо ў краіне, дзе выдаецца газэта "Беларус", ёсьць нашмат больш дасьведчаныя, у параўнаньні са мною, людзі з гэтае галіны ведаў. Але прачытаўшы ў апошнім нумары вашага выданьня рэцэнзію за подпісам Чытач, зразумеў, што тыя людзі, знаўцы літаратуры эміграцыі, відаць, ня хочуць пэцкацца, а мо й ня ведаюць праўды. То дазвольце мне.

Аўтар рэцэнзіі, гэтак добра выказаўшыся аб брашурцы Алеся Пашкевіча, прысьвечанай драматургіі на эміграцыі, пашкадаваў, што ня мае магчымасьці прачытаць ягоную-ж кнігу "Канцэпцыя нацыянальнага быцця ў беларускай літаратуры". Сапраўды, кніга выдрукаваная накладам у 100 асобнікаў. Але зроблена тое, відаць, наўмысна, каб менш людзей прачытала падобны "новы" досьлед. Бо справа ў тым, што згаданая кніга ня што іншае, як выдадзеныя годам раней у Беластоку "Зваротныя дарогі" А. Пашкевіча, толькі са зьмененаю назваю працы, разьдзелаў ды дробнымі, нязначнымі зьменамі ў самой кнізе. Падобны падыход ня меў бы права быць названым нават "выданьнем другім, пераробленым і дапоўненым", ня тое што новым досьледам! Мо А. Пашкевіч разьлічваў, што людзі ня будуць здольнымі пакласьці побач беластоцкую кнігу ды кнігу з БДУ й параўнаць? Бо як інакш растлумачыць падобнае нахабства й несумленнасьць!?

У любой іншай краіне пасьля падобнага ўчынку прафэсара пазбавілі-б права выкладаць, кіраўнік грамадзкай арганізацыі - падаў бы у адстаўку, пісьменьнік - выбачаўся-б на старонках друку. У сёньняшняй Беларусі абставіны іншыя: Пашкевіч абараніў доктарскую дысэртацыю.