"Я бачу дзікі збор законаў І душы подлыя судзьдзёў, Я чую стогны міліёнаў І плач пакрыўджаных людзёў. |
Ти чого так нервово трепещеш? Ждеш від мене признаня того? Я страждаю, та ба! Не признаюсь. Ти- чужа, не з народу мого! |
---|
А.Крымський. |
---|
Можа калісьці ў сьне Гэтак было, як цяпер: Першы бялюткі сьнег, Я кахаю цябе. Ты кахаеш мяне (Гэта - толькі ў сьне) Ў гэткай прыгожай мане Першы бялюткі сьнег.. Дружна ўдваіх ідом, І рука ў руцэ, Вось ужо хутка і дом, Вораг маіх уцех. Вось ужо хутка і дом - Колькі навокал сьлядоў! - Вось ужо хутка ідом! - Жаліцца нават лядок. Сьцішма крыху хаду: Ростань пасьпее прыйсьці.. Заўтра прыйду - ня прыйду - Іншы мо будзе прыцін.. Іншы мо будзе ход дум, Сьцішма крыху хаду.. Заўтра прыйду - ня прыйду, Заўжды з табою мой дух! Ведаю, будзе так І на яву, ня ў сьне: Сыйдзе уся слата Некалі па вясьне. Сыйдзе апошні сьнег Некалі па вясьне.. Бразнуць завалы сяней На яву, ня ў сьне. Вось калі конча прыйду, Бо не змагу не прыйсьці, Вось калі знойдзе ход дум Свой нямінучы прыцін. Вось калі нашых сьлядоў Не дакранецца слата, Вось калі струшчым лядок, Што паміж намі паўстаў. |
Запяваюць ізноў галасы: "Як па вуліцы мяцеліца мяце". Запылелі палёў абрусы, Засьняжыла часьцей і часьцей. Мітусеньнямі такой часьціні, Пераплётамі завейных галасоў Завіруюць і ночы, і дні, Не пазнаеш, дзе ява, дзе сон. За мяцеліцай хістаюся - іду, Не п'яны, а цьвярдосьці не стае. Як дарожку да мілае знайду, Як патраплю на заклік яе? Рэжа вочы мне мяцелічын дым, Напушчаюцца віхры чарадой, Замятае адзадзя сьляды, І наперадзе - жадных сьлядоў. Хоць вазьмі - на ўзьвей вецер гукай: "Пачакай-пастой, дзяўчыненьнка мая"! Ды ня дасца й сьлядка адшукаць, Ды ня выблісьне з цемры маяк. Хоць вазьмі - сярод поля стань: "Загубіла ты малойчыка мяне" Ды усходзіцца болей хвастаць. Ды ўзьюшыцца, злая, мацней. Ды зьмяёй-папаўзухай каля ног Засіпіць, каб як джалам працяць. Абвіла-б, задушыла-б даўно, Каб спыніўся на момент хаця. Добра, нехта напявае: "Не зважай, Не зважай на перагасы ўсе: Гэта толькі імжа, гэта толькі імжа, Ею вецер, як хоча, трасе. За імжою - нічога, ані: Нават небу няма дзе сінець, Ты і мілую таксама прысьніў, І мяцеліцай трызьніш у сьне. А захочаш прачнуцца - разамжы Свае вейкі і спробуй здышаць: Як даўно на апошняй мяжы, На крыжы балянсуе душа.. І ці дзіва, што гэта ў ёй І мяцеліцы зьвілі гняздо, І сумётаў, і гурбаў - а-ёй! І наперадзе - жадных сьлядоў!..". |
Апошні верш. Назаўтра была адлега. |
На здымках: зьверху: Антон Адамовіч зь невядомаю; зьнізу зьлева направа: Валеры Маракоў у сталоўцы Саюзу Пісьменьнікаў, Міхась Багун; Алесь Дудар - "Тавізавец".