Я ў болях насіла яго
сысуном
смактаў сынок маю сьвежую сілу.
Вучыла малітву чытаць перад сном,
вяла за руку да людзей, прасіла.
Мой сын дзе цяпер ты, ў якой старане?..
Ты ў маёй памяці, што не астыла.
Глыбока зорная ноч ва мне
начуе і вочы мне зачыніла.
Ляжыш ты самотна сярод камянёў,
няма тваёй былой прыгажосьці,
мяне тут пакінула прывідам сноў,
адно ад цябе засталіся косьці.
І я б цалаваў твой пясок і траву,
і плакаў бы сам як усохлы твой камень,
каранаваў бы тваю галаву
каронаю сьветлай дзьвума рукамі.
Марк Шагал | пераклад Рыгора Барадуліна |